چو ناله گرد نمودم اثر نمی تابد

بهار من هوس رنگ برنمی تابد

به یک نظر ز سراپای من قناعت کن

که داغ عرض مکرر شرر نمی تابد

به طبع بختم اگر خواب غالب است چه سود

که پنجهٔ مژه ام هیچ برنمی تابد

اشاره می کند از پا نشستن کهسار

که بار نالهٔ دل هرکمر نمی تابد

گرفته است خیالت فضای امکان را

چه مهر و ماه که بر بام و در نمی تابد

گشاد و بست نگاهی ز دل غنیمت دان

چراغ راه نفس آنقدر نمی تابد

نصیب نالهٔ ما هیچ جا رسیدن نیست

نهال یاس خیال ثمر نمی تابد

طراوت عرق شرم ما سیه کاری ست

که این ستاره به شام دگر نمی تابد

غبار آینه اظهار جوهر است اینجا

صفای طبع غرور هنر نمی تابد

طلسم خویش شکستن علاج کلفت ماست

که شب نمی گذرد تا سحر نمی تابد

نگاه ما ز تماشای غیر مستغنی است

برون خوبش چراغ گهر نمی تابد

حباب سخت دلیرانه می زند بر موج

دل گرفته ز شمشیر سر نمی تابد

چو اشک درگره خود چکیدنی دارم

دماغ آبله تنن بیش برنمی تابد

خیال بسمل نیرنگ حیرتم بیدل

به خون تپیدن من بال و پر نمی تابد